جاذبه گردشگری خوزستان

تالاب­ شادگان

این تالاب در انتهای جنوب غربی ایران در جنوب استان خوزستان قرار داشته و از شمال به اهواز، از غرب به رودخانه کارون و جاده آبادان-اهواز، از جنوب به رودخانه بهمنشیر و خلیج فارس و از شرق به خورموسی و خورغزلان در خلیج فارس محدود می­شود.

تالاب هویزه یا هورالعظیم

در کنارشهرهای بستان، سوسنگرد و هویزه واقع است و بخشی از آن در خاک عراق قرار دارد. بزرگترین تالاب خوزستان است که سراسر هور از نی پوشیده است. عمق آب در کناره‌های هور کم است ولی تدریجاً در وسط آن به چند متر می‌رسد. این تالاب حدود ۴۵۰ هزار هکتار وسعت دارد که یک سوم آن در خاک ایران و بقیه در خاک عراق قرار دارد. این تالاب از آب‌های اضافه رود کرخه، دویرچ و بخشی از آب‌های اضافه اروندرود تشکیل شده ‌است.  بیشترین تعداد پرنده‌های در معرض خطر در این تالاب به‌سر می‌برند و این تالاب از نظر حجم و انوع پرنده نیز بسیار قابل توجه است. بخش عظیمی از هور در کشور عراق در جنگ خشک شده است که عامل اصلی ریزگردها است. این تالاب را مشکلات زیادی تهدید می­کند که از آن جمله می­توان به عدم تامین آب مورد نیاز آن و آلودگی­های وارد شده به آن اشاره کرد.

منطقه  دز و کرخه

مساحت آن در ۱۳۹۹۵ هکتار می­باشد. منطقه دز در فاصله ۲۰ کیلومتری شرق جاده ترانزیتی اهواز-شوش قرار دارد. این دو منطقه در کنار دو رود دز و کرخه قرار گرفته و مناطق جنگلی آنها زیستگاه اصلی گوزن زرد ایرانی است. این گونه گوزن آسیایی که گمان می­رفت منقرض شده است در سال ۱۳۳۴ ه.ش. در این جنگل­ها دیده شد و با زنده­گیری و انتقال آن به دشت ناز ساری تکثیر و از خطر انقراض در امان ماند. چند رأس از این گونه به جزیره اشک ارومیه نیز منتقل شده است. پوشش گیاهی منطقه سه دسته درختان (مانند پده و گز)، درختچه­ها (نظیر سریم، بنگله، علف مار و تمشک) و بوته­های یکساله (مانند لگومینوز و گرامینه) است. در جنگل­های دز فراوانی درخت پده بیش از دیگر گیاهان و در جنگل­های کرخه درختان و درختچه­های گز بیشتر است.

آبشار شوی

از روستا تا پای آبشار ۱ ساعت پیاده روی دارد. ارتفاع آن۱۰۰ متر و عرض آن حدود ۴۰ متر است. از زیباترین و بلندترین آبشارهای ایران محسوب می­شود و در دره شوی جاری است و به رود دز می­ریزد. آبشار دیگری در نزدیکی این آبشار وجود دارد که به‌عنوان آبشاردوم شوی نام برده می‌شود. این آبشار در مرز بین استان خوزستان و لرستان قرار دارد و گاهی در هر دو استان از آن نام برده می­شود.

چغازنبیل

محوطه باستانی چغازنبیل، شهری باستانی است که در قرن سیزدهم پیش از میلاد توسط اونتاش نپیریشا پادشاه ایلامی ساخته شده است. این شهر از قسمت­های مختلفی چون زیگورات، حصارها، دروازه­ها، معابد، خانه­های مسکونی و کاخ­ها تشکیل شده است. این شهر باستانی بین سال­های ۱۹۳۰ تا ۱۹۴۰ که شرکت­های نفتی خارجی در جنوب ایران فعالیت داشتند، کشف و در سال ۱۹۵۰ حفاری­هایی توسط گیرشمن باستان شناس فرانسوی در آن صورت گرفته است. این شهر باستانی دارای سه حصار بیرونی، میانی و درونی بوده است که بخش­هایی از آن در حفاری­ها سالم از زیر خاک درآورده شده است. حصار بیرونی با طول چهار کیلومتر و عرضی افزون بر پنج متر شامل کل مجموعه دوراونتاش است. دروازه­ای در ضلع شرقی آن قرار گرفته است. پس از ورود از دروازه به بخش میان حصار بیرونی و حصار درونی بنا­هایی چون دو کاخ، معبد نوسکو و سازه دفع آب قرار دارد. در مورد بنای سازه دفع آب نظرات متعددی وجود داشته و برخی آن را تصفیه خانه آب می­دانند. حصار میانی نیز بصورت چهارضلعی منظمی با طول هر ضلع ۴۰۰ متری دارای چهار دروازه و یک برج آجری است. ضخامت این دیوار نیز بیش از پنج متر بوده و با استفاده از خشت ساخته شده است. بین حصار میانی و حصار درونی نیز چند معبد و نیایشگاه وجود دارد. بخش مقدس شهر در حصار درونی آن قرار دارد که زیگورات داخل آن بنا شده است. این حصار که با خشت خام و شش دروازه ایجاد شده بوده است، همچون حلقه­ای زیگورات را در بر گرفته است. بخش عمده­ای از این حصار با طول ۵۳۰ متر پا برجاست. ضخامت این حصار درونی حدود دو و نیم متر است. زیگورات کلمه­ای اکدی است که در بین­النهرین و ایلام برای معابد چند طبقه­ای استفاده می­شده است. زیگورات چغازنبیل پلانی مربعی به طول ۱۰۵ متر دارد. این معبد در پنج طبقه و ارتفاع ۵۲ متر ساخته شده بوده که البته اکنون تنها دو طبقه و نیم با ارتفاع ۲۵ متر از آن باقی مانده است. این بنا با خشت و آجر ساخته شده است و به دو تن از خدایان بزرگ عیلامی­ها اینشوشیناک و نپیریشا هدیه شده است. این شهر در سال ۶۴۰ پیش از میلاد به دستور آشوربانی پال ویران شد درحالیکه ساخت بخش­هایی از آن هنوز به پایان نرسیده بود. آثار ارزشمندی از حفاری­ها بدست آمده که شامل مجسمه برنزی ملکه نپیراسو همسر اونتاش، تبر مفرغی، مجسمه گاو نر، مجسمه شیر-عقاب، گل میخ و میخ سفالی، شیشه و ظروف سفالین است. مجسمه شیر-عقاب که در موزه شوش نگهداری می­شد در زمان جنگ ایران و عراق بر اثر برخورد گلوله توپ کاملا متلاشی شد و ادامه راه آشور بانی پال را نوادگان او به انجام رسانیدند.

کاخ آپادانا

این کاخ در سال ۵۱۶-۵۲۱ پیش از میلاد به دستور داریوش هخامنشی ساخته شده است. این کاخ که بر بقایای کاخی از دوران ایلامی بنا نهاده شده است، قصر زمستانی شاهان هخامنشی بوده است. در حفاری­های صورت گرفته در این بنا، کتیبه­ای بدست آمده (این کتیبه در موزه لوور نگهداری می­شود) که در آن معماری و چگونگی ساخت این بنا شرح داده شده است. کاخ آپادانا با مساحت ۱۰۴۳۴ متر دارای بخش­های مختلفی مانند تالار بارعام، حرمسرا، دروازه، حیاط­های مرکزی و کاخ پذیرایی بوده است. در معماری آن، ستون­های سنگی و دیوارهای خشتی با نمای آجری استفاده شده است. قسمت­هایی از کاخ در زمان اردشیر اول در سال ۴۶۱ پیش از میلاد دچار حریق شده که در دوره اردشیر دوم بین سال­های ۳۵۹-۴۰۴ پیش از میلاد دوباره بازسازی شده است. امروزه از این کاخ عظیم دوره هخامنشی همانند تخت جمشید، ستون­های سنگی آن برجای مانده است که نشان دهنده ساختار آن است. بخش عمده­ای از گنجینه­های به دست آمده از کاوش­ها توسط فرانسویان به موزه لوور منتقل شده است. حتی سر ستون­های سنگی نیز با اره و پتک خرد شده تا حمل شوند. در کتاب سفرنامه خاطرات کاوش­های شوش نوشته مادام دیولافوا، نقل سفر ایشان و گنجینه­هایی که از ایران خارج کرده­اند، آمده است. موزه شوش نیز در خیابان امام خمینی شهر و در نزدیکی کاخ آپادانا قرار دارد. ساختمان موزه در سال ۱۳۴۵ ه.ش. ساخته شده و شامل بخش­های مختلفی از دوران پارینه سنگی تا دوران اسلامی است. این موزه یکی از موزه­های غنی ایران به شمار می­رود.

مقبره دانیال نبی

دانیال نبی یکی از پیامبران بزرگ قوم بنی اسراییل بوده که در قرن هفتم پیش از میلاد می­زیسته­ است. روایت­های متعددی از او وجود داشته ولی محتمل­ترین آنان این است که دانیال معاصر با کورش هخامنشی بوده و از زادگاه خود به ایران آورده می­شود و در شوش نیز فوت می­کند. ولی مهمتر از نقل قول­های متعدد، توجه خاص و احترام مسلمانان و سایر اقلیت­های مذهبی به این مقبره است. این آرامگاه به صورت چهارطاقی با گنبد مخروطی شکل و مضرس همراه با دو گلدسته کاشی­کاری است.